Manon van Leuven

Wat ga ik doen? Proeven!

Ik hou heel erg van lekker eten. Ik ga schilderijen en tekeningen maken waarin ik de smaak van één of meer ingrediënten uit een recept probeer te vangen.

Het onderzoek van zo'n ingrediënt begint met kijken, ruiken, voelen en proeven. Wat gebeurd er met koken, bakken, schillen, blancheren, raspen etc. Vervolgens neem ik alles, van ingrediënt tot hele gerechten aan toe mee naar het atelier en ga ik eerst tekenen. In de loop van de tijd breidt het onderzoek zich verder uit en wordt er ook geschilderd.

Lees meer >> | 11 keer bekeken

Nieuwe plannen - Smaak vangen!

Vanaf nu wil ik je op deze plek meenemen in mijn proces, niet alleen schilder- en tekentechnisch maar ook waar ik door geïnspireerd raak, welke werkwijze ik gebruik, hoe ik dingen oppak, wat ik allemaal tegenkom, wat me bezig houdt etc.

Vanaf 1 september aanstaande ga ik minder (betaald) werken en heb ik veel meer tijd om te tekenen en te schilderen. Ik verheug me daar enorm op en loop over van de plannen.

De afgelopen jaren heb ik me geconcentreerd op het maken van portretten. Ik heb geprobeerd het gedrag van mensen te onderzoeken en dit uit te drukken in getekende en geschilderde portretten. Ook via mijn werk, ik geef creatieve dagbesteding aan mensen met een beperking, heb ik veel mensen leren kennen en leren duiden. Het maken van die portretten was een prachtige zoektocht die me jaren heeft bezig gehouden. Maar nu is het tijd om deze creatieve fase af te sluiten en iets anders op te pakken. Mensen zullen me trouwens altijd blijven boeien, daar speelt het wel of niet maken van een portret geen rol in.

Wat ga ik doen? Smaak vangen!

Lees meer >> | 35 keer bekeken

Lievelingen

Bontgevederde, ongeremde,

gecompliceerde lievelingen.

Onbedaarlijk lachend of,

in diepe stilte verzonken.

Meedrijvend op de termiek van de emotionele schommelingen,

maken jullie indrukwekkende dingen.

afb. Tamar - 2021 - aquarel op papier - ca A4.

Lees meer >> | 32 keer bekeken

Proefondervindelijk

Proefondervindelijk ervaren,

zoeken naar wat jou in

een vriendschap raakt.

Voelen, horen, ruiken, proeven

en dan uiteindelijk durven vragen:

"Mag ik weten hoe jouw tong smaakt?"

Lees meer >> | 761 keer bekeken

Spartelspelen

Als de bosgrond geurend dampt,

het zonlicht langs de wolken schampt,

de regenboog langs de hemel rent,

dan praten de vissen met knarsend accent,

vanuit de plassen in het grind,

met het huppelende kind.

Spartelend in de zonnestralen,

Lees meer >> | 764 keer bekeken

Ewoud

Altijd gehaast en meestal te laat komt hij binnen. “Wat zie je er goed uit!”, is steevast zijn eerste zin. Ik moet hem eraan herinneren dat hij z'n jas uit doet en dan stommelt hij naar boven, naar het atelier.

In opperste verwarring begroet hij de dames die al aan de koffie of thee zitten en die in een diep gesprek verwikkeld zijn over de kinderen of het mooie weer. Als ik vraag wat hij drinken wil, herhaalt hij de vraag en zegt dan: “Thee ja, ja, dat zou ik graag willen”. Ik schenk hem een kopje warm water in en geef hem de doos met verschillende theesoorten. Hij kiest er een uit, elke week een andere, opent het zakje en hangt het in het hete water. Ik geef hem een glazen schaaltje. Eigenlijk weet hij niet wat hij hiermee moet, hij zet z'n beker er maar op. Als hij het theezakje uit zijn mok haalt, zet hij het zakje op de oorspronkelijke verpakking en kijkt in verwondering om zich heen. Ewoud is binnen!

Lees meer >> | 690 keer bekeken

De gekooide vogel

vroeger floot ze elke dag
lange riedels
voelde zich vrij en beschermd
binnen haar tralies
hipte heen en weer
genoot van zaadjes
schommelde op haar stok

nu ze groot is
kan ze geen kant meer op
gevangen tussen de tralies
van haar jeugd
ze fluit niet meer
kan met haar vleugels
geen tralies breken
was ze nog maar jong en vrij
 

Bovenstaand gedicht is gemaakt door Nico van den Raad naar aanleiding van mijn tekening "Vogel in kooi" uit de serie "Alter ego" uit 2015. Hij treedt binnen in mijn belevingswereld en maakt er zijn eigen wereld van. Beide werelden komen niet altijd overeen, maar dat maakt het spannend. Nico is verhalenverteller en dichter bij De Blauwe Kom. (www.deblauwekom.nl)

Lees meer >> | 743 keer bekeken

Luchtkasteel

Hij opent zijn ogen en doet ze meteen weer dicht. Zijn hoofd klopt op het onrustige ritme van zijn hart. De gordijnen waren ooit zachtgeel, nu zijn ze asgrauw, desondanks kan hij het licht niet verdragen. De wijn van gisteravond eist zijn tol. Langzaam wordt hij wakker en de rauwe realiteit sijpelt meteen weer naar binnen. Het bed naast hem is leeg, al anderhalf jaar nu, hij kan er maar niet aan wennen. Het bed verschoont hij zo min mogelijk. Af en toe lijkt het of hij nog een snufje van haar geur opvangt, zeker als hij aan haar kant van het bed gaat liggen, dan is de hoop op zo'n tastbare herinnering het grootst. Zwarte gedachten vullen zijn hoofd. Wat moet hij vandaag weer bedenken om die diepe eenzaamheid het hoofd te bieden?

Als hij zich losscheurt uit de klamme lappen, kijkt hij eerst wezenloos om zich heen. Waar heeft hij zijn kleren gisteravond uitgedaan? Deze keer vindt hij ze keurig opgevouwen terug op haar kruk aan de andere kant van het bed. Haar kant. Hij snuffelt aan zijn kleren en concludeert dat ze nog wel een dagje meekunnen. Sinds hij zelf moet wassen is hij wel wat zuiniger geworden op zijn spullen. Dat er morsige vlekken op zitten ontgaat hem.

Zijn vaste ochtendritueel is nog aanwezig, dat voelt vertrouwd. In de keuken eet hij mechanisch de twee sneetjes. Zet een kopje koffie met de volautomatische, zelf bonen malende machine die hij nog met haar heeft gekocht. Zij vond deze koffie heerlijk. Met een vage smaak van algen, denkt hij, maar dat zal wel verbeelding zijn. In de krant staat niets wat het lezen waard is.

Na het ontbijt gaat hij, dat deed hij ook toen zij er nog was, altijd een rondje lopen. Het is een gewoonte die hij al bijna veertig jaar heeft. Na zijn eerste infarct, hij was toen betrekkelijk jong, heeft hij het advies gekregen om elke dag een half uur te bewegen. Omdat hij niet van sporten houdt is hij maar gaan wandelen. Eerst deed hij het alleen, maar na zijn pensioen ging zij meestal mee. Op het laatst kon ze het bijna niet meer volhouden, maar zij was meegaand en hij stond erop.
Onderweg komt hij niemand tegen. Het is nog vroeg, de mensen slapen nog. Zijn hoofd voelt aan als een mierennest. Mieren rennen rusteloos en zonder doel in het rond. Als hij weer thuis komt ligt de dag als een uitgestrekte eindeloze, troosteloze vlakte voor hem.

Hij besluit maar wat rond te gaan rijden. Autorijden vond zij altijd heerlijk. Eigenlijk heeft hij na zijn pensioen nooit meer gereden, dat deed zij altijd. Ze gingen er bijna elke dag op uit, want hij kon niet thuis blijven. Een rusteloze ziel. Tegenwoordig moet hij weer zelf rijden. Het is moeilijk om aan jezelf toe te geven, maar een beetje onzeker is hij wel. Sinds zij er niet meer is, zijn er een aantal akkefietjes geweest. Hij heeft twee banden en een linker portier moeten vervangen. Gelukkig alles buiten zijn schuld om. Nou ja, een aantal bekeuringen was misschien wel terecht.

Hij gaat naar de “Outlet” in Haarstad. Daar is niets te zien dat hem interesseert, maar het is een mooie herinnering aan haar. Hij loopt er doelloos rond. Het gemis komt en gaat, als een caleidoscoop. De aanvechting om te huilen, vindt hij het moeilijkst te onderdrukken. Jankte hij maar een keer. Bijna alles doet hem aan haar denken. Sommige dingen raken meer dan andere. Het is de eenzaamheid, dat is het ergst. Hij zou er zijn leven voor over hebben om nog één keer met haar op vakantie te kunnen gaan. Het leven is doelloos geworden en dat besef is ondraaglijk.

Op de terugweg raakt hij de weg kwijt. Voor de Tomtom heeft hij geen geduld, hopeloos verstrikt raakt hij in al die knoppen en mogelijkheden. Hij komt tijdens zijn dwaaltocht in Buurland terecht waarvan hij zich herinnert dat daar een oud-collega woont. Zij heeft hem ook gekend. Het was in de tijd dat ze in het buitenland woonden. Twee collega's had hij daar. Ze hebben geen contact meer onderhouden. Het lijkt nu een mooi moment om de man eens te bezoeken en oude herinneringen op te halen. Bij de fietsenmaker stopt hij en doet navraag. Het dorp is niet groot en iedereen kent iedereen. De oud-collega blijkt vijf jaar geleden overleden te zijn.

Hij vervolgt zijn zoektocht en komt uiteindelijk in Hopeloos terecht. Hier heeft hij ooit iets over gelezen. In het dorp schijnt vroeger een kasteel te hebben gestaan. Niemand weet of het waar is, maar zijn onderzoekende geest wordt wakker! In het dorp staan 6 huizen, de families hebben allemaal dezelfde naam. Hij heeft hier al eens onderzoek naar gedaan. De stamboom van deze mensen heeft hij in archieven teruggezocht tot 1262 na Christus.
Met haar ging hij dan naar archieven in de wijde omgeving. Vooral de speciale collectie, daarin was hij geïnteresseerd. Kijken mocht je naar die boeken, maar kopiëren mocht je niets... tenminste dat was de regel. Zij kreeg alles voor elkaar! Dankzij haar had hij heel wat reproducties van half verteerde bladzijden in zijn bezit. In het archief kon je diagonaal screenen op namen, de details, daar ging je thuis pas mee aan de slag. Als hij daar dan mee bezig was, ging zij in de tuin aan het werk. Zo deden ze toch allebei wat ze leuk vonden.

Maar dat kasteel, daar moet hij meer van weten. Bij elk huis belt hij aan. Niemand is thuis. Pas bij het laatste huis wordt open gedaan. Een vrouw, krijtwit, gerimpeld als een herfstblad, staat hem te woord, haar waterige ogen staan vaal en uitdrukkingsloos in haar gezicht. Hij vertelt dat hij onderzoek doet naar het kasteel. De geschiedenis van het kasteel heeft een duidelijk verband met de huidige bewoners van dit dorp, en hij is op zoek naar meer informatie.
De ogen van de vrouw lichten op. Haar man, hij is een aantal jaar geleden overleden, heeft hier ook onderzoek naar gedaan. Hij heeft nog een heel archief op zijn kamer liggen. Als hij interesse heeft, dan mag hij het wel meenemen. Zij doet er toch niets meer mee. Ook over dat kasteel was haar man altijd bezig. Echt bewijs heeft hij niet gevonden. Een foto van een schilderij waar het kasteel op zou staan, dat is het grootste bewijsstuk.
Hij aanvaardt zijn cadeau en is helemaal in zijn nopjes. Opgewekt rijdt hij terug naar huis. Het begin van een nieuw onderzoek.

Als hij binnenstapt roept hij haar naam. Maar dan beseft hij dat ze er niet meer is. Hij zakt terug in lethargie. Alles in dit huis draagt haar stempel, de inrichting was haar ding, hun kasteel. Hij zijgt neer op de bank en dompelt meteen weer onder in eindeloze troosteloosheid. Honger heeft hij niet. Hij pakt een fles wijn en gaat hiermee de rest van de dag te lijf. Hoe hij in bed komt weet hij niet meer.

Afbeelding: Dogon - 2009 - mixed media

Lees meer >> | 737 keer bekeken

Fish nr 17

ooit was je hier
zwom je in een zee van ruimte
deinde mee met de golven

het water sijpelde door de kieren
er kwam een barst in je bestaan
je schaduw bleef achter

een afdruk van wie je was
in dit getekende landschap
is je schoonheid vereeuwigd

Dit mooie, tot de verbeelding sprekende gedicht, is gemaakt door Maya Plas. De tekening is een detail uit mijn tekening "All Fish".

En weer overkomt mij iets dat ik heel bijzonder vind. Maya gebruikt mijn werk als uitgangspunt voor haar eigen werk. Het resulteert in een prachtige combinatie van beeld en woord dat elkaar versterkt. Dank je Maya!

Maya is vertelster, schrijfster en creatiefvormgeefster bij De Blauwe Kom. (www.deblauwekom.nl)

Lees meer >> | 711 keer bekeken

Mijmeren

hier zit ik
gekleed in een schubbenpak
en overdenk mijn vissenbestaan
adem op het ritme
van de golven in de haven
die net zo rustig kabbelen
als mijn gedachten komen en gaan
heb ik er goed aangedaan
aan te meren op het vaste land
of verlangt mijn vissenlijf
naar het ruime sop
mijn schubben laten koesteren
door de zilte zee

Lees meer >> | 670 keer bekeken